Τα νανοσωματίδια χρυσού συμπλέκονται με την λιποπρωτεΐνη και δυο τροποποιημένα φωσφολιπίδια, για να δημιουργήσουν το βιομιμητή της HDL (“καλή χοληστερόλη”)
Αμερικανοί επιστήμονες ανακοίνωσαν ότι η θεραπεία με νανοσωματίδια χρυσού μπορεί να τονώσει τα επίπεδα της καλής χοληστερόλης στο σώμα μας. Οι Chad Mirkin και Shad Thaxton από το πανεπιστήμιο του Ιλλινόις (Northwestern University, Illinois) έχουν συνθέσει ένα βιομιμητή της HDL (High-density lipoproteins, “καλή χοληστερόλη”), ο οποίος μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική θεραπευτική προσέγγιση για την υπερχοληστεροναιμία και την αθηρωμάτωση. Επιπλέον, τη μοναδική θεραπευτική προσέγγιση για αύξησης της HDL αποτελεί η πρόσληψη νιασίνης, η οποία όμως δεν είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική και εμφανίζει ανεπιθύμητες ενέργειες. Γενικά, η HDL ή “καλή χοληστερόλη” είναι μια ομάδα λιποπρωτεϊνών, οι οποίες είναι υπεύθυνες για την απομάκρυνση της χοληστερόλη από τα υπερφορτομένα κύτταρα (κυρίως τα αγγειακά) και την μεταφορά της στο συκώτι, όπου η χοληστερόλη μεταβολίζεται και αποβάλλεται δια μέσου του πεπτικού σωλήνα. Επιπρόσθετα, η λιποπρωτεϊνη HDL έχει αντιοξειδωτικές και αντιφλεγμονώδεις δράσεις που μειώνουν τις βλάβες στις αρτηρίες. Κατά γενικό κανόνα, όσο πιο ψηλή είναι η “καλή χοληστερόλη”, τόσο μεγαλύτερη είναι η δυνατότητα του οργανισμού να απομακρύνει τη χοληστερόλη από τα αγγεία και να αποτρέπει τη δημιουργία ή επιδείνωση της αθηρωμάτωσης.
Η ερευνητική ομάδα, για την σύνθεση του βιομιμητικού συστήματος χρησιμοποίησε σαν υπόστρωμα ενα νανοσωματίδιο χρυσού (Αu NanoParticle), πρόσθετωντας την Απολιποπρωτεΐνη Α-1 (APOA1), βασικό συστατικό της HDL. Στην συνέχεια προσέδεσαν δύο φωσφολιπίδια –ένα με δισουλδφιδικό δεσμό, ώστε να συνδεθεί με το χρυσό, και την ακετυλοχολίνη, η οποία και αυτή είναι βασικό συστατικό της HDL. Το τελικό σύμπλοκο, που παρασκεύασαν, μιμήται ικανοποιητικά την HDL, αφού προσομοιάζει αρκετά ως προς το μέγεθος και την βασική της επιφάνεια και επιπλέον, in vitro δοκιμές έδειξαν ότι προσδένεται μη-αντιστρεπτά με την χοληστερόλη.
Πηγή: C S Thaxton et al, J. Am. Chem. Soc. 2009, DOI: 10.1021/ja808856z